دل سراپرده ی محبت اوست

ديده آيينه دار طلعت اوست.

من كه سر در نياورم به دو كوْن

گردنم زير بار منت اوست.

بی خيالش مباد منظر دل! -

زان كه اين گوشه خاص خلوت اوست.

دور مجنون گذشت و نوبت ماست:

هر كسی پنج روزه نوبت اوست.

من و دل گر فدا شديم چه باک

غرض اندر ميان، سلامت اوست.

من كه باشم در آن حرم كه صبا

پرده دار حريم حرمت اوست!

گر من آلوده دامنم چه زيان؟ -

همه عالم گواه عصمت اوست.

تو و توبا و، ما و قامت يار

- فكر هر كس به قدر همت اوست!

مُلكت عاشقی و گنج طرب

هر چه دارم ز يُمن دولت اوست.

فقر ظاهر مبين، كه حافظ را

سينه، گنجينه ی محبت اوست.